Επίσκεψη

Ο ναός του Αγίου Νικολάου γνωστού και ως Αγίου Σπυρίδωνα είναι μία τρίκλιτη ξυλόστεγη βασιλικής των αρχών του 17ου αι. με ημιεξαγωνική εξωτερικά αψίδα και νάρθηκα. Η κάθε μια από τις τοξοστοιχίες που διαχωρίζουν το ναό στα τρία κλίτη, αποτελείται από δύο κίονες, τον πεσσότοιχο του ιερού και μία παραστάδα στο δυτικό τοίχο του ναού. Χαρακτηριστικό στοιχείο αποτελεί η έλλειψη άμεσης επικοινωνίας βόρειου κλίτους και νάρθηκα. Η πρόσβαση από το εξωτερικό στο ναό γίνεται από μια θύρα στη νοτιοδυτική πλευρά του νάρθηκα. Ημικυκλική κόγχη εγγράφεται στον ανατολικό τοίχο της πρόθεσης, ο χώρος της οποίας επικοινωνεί με το ιερό βήμα μέσω θυραίου ανοίγματος. Το άνοιγμα επικοινωνίας με το διακονικό αντίστοιχα έχει φραχθεί σε μεταγενέστερη περίοδο. Για τον καλύτερο φωτισμό του ευρύχωρου ναού ανοίχθηκαν σε μεταγενέστερη περίοδο μεγάλα ορθογώνια παράθυρα (πέντε στο βόρειο και ένα στο νότιο τοίχο), τα οποία διακόπτουν και καταστρέφουν τις τοιχογραφίες στα σημεία αυτά. Για τη στήριξη των κιονοστοιχιών, την κατασκευή του δαπέδου και τους τοίχους, έχουν χρησιμοποιηθεί ως spolia αρχαία και βυζαντινά γλυπτά. Η ιστόρηση του ναού στα 1617 αναπτύσσεται στο χώρο του ιερού βήματος, τον βόρειο, νότιο και δυτικό τοίχο του ναού. Λίγες παραστάσεις μετά το 1617 διατηρούνται στο νάρθηκα.

The church of St. Nikolaos, also known as St. Spyridon, is a three-aisled timber-roofed basilica dating back to the 17th c., with an externally semi-hexagonal apse, and a narthex. Each of the arcades separating the church into the three aisles consists of two columns, the pillar wall of the sanctuary and a pilaster on the western wall of the church. Α characteristic element is the absence of an open connection between the northern aisle and the narthex. Access from outside is effected through a doorway on the south-western side of the narthex. A semi-circular niche is curved in the eastern wall of the prothesis, which communicates with the sanctuary through a doorway. The passage to the diaconicon was blocked during a subsequent period. In order to better illuminate the spacious church, large rectangular windows were created at a subsequent time (five on the northern wall and one on the southern wall) which interrupted and destroyed the mural paintings at those places. In order to support the colonnades and construct the floor and masonry, ancient and byzantine sculptures were used as spolia. The decoration of the church in 1617 unfolds in the space of the sanctuary and the northern, southern and western walls. A few post-1617 depictions survive in the narthex.